Czołem, przodownicy!

Jest rzeczą powszechnie wiadomą, że obowiązki przodownika w zespole PR nie na­leżą do łatwych. I żeby na to prawdziwie zaszczytne mia­no przodownika w życiu zasłużyć, nie wy­starczy uroda, piękne ubranie, protekcja ani też żaden podobny zabieg. Tu trzeba mieć trochę oleju w głowie, zdobyte u ludzi po­ważanie i zaufanie, a poza tym oczytanie, pracowitość, cierpliwość i nawet dobre nogi. Właśnie i nogi także. Bo któż to się najwięcej musi nabiegać po wsi, jak nie przodownik. Organizuje zespół — biega i namawia ludzi. Zwołuje zebranie — gdyby nie pobiegł, nie wyciągnął tego i owego z chałupy, nie byłoby wielu. Zbiera pieniądze na broszurę, dzienni­czek, nasienie itp. — ileż to razy musi pójść, tłumaczyć, przypominać, prawie żebrać i wszystko to cierpliwie znosić — aż do skutku. Jedzie na kurs — to b. często wypada jechać... pieszo. Robi lustracje — musi łazić jak ten Ma­rek po piekle i jeszcze drugich za sobą ciąg­nąć i „zakłócać im spokój". A na odprawę, wystawę, zabawę itp. — zawsze prawie na nogach. Są co prawda i tacy, co sobie pomagają nieraz rowerem. Ci mają dobrze. Ale znam jednego, co rowerem wiózł dla zespołu na­sienie lnu i tak jakoś dziwnie wiózł, że po drodze pękł mu sznurek i worek się rozwią­zał. Nic się nie stało. Len się tylko rozsypał na drogę i tam został posiany, zamiast na polu. Drobnostka. Gdy to jednakże przodow­nik spostrzegł po niewczasie, zaczął z powro­tem pracowicie zbierać nasienie do worka. Nie wiadomo, jak tam zbierał, dość, że gdy wrócił do domu, zaraz rozeszła się po wsi plotka, że jakoby zamiast nasienia lnu przy­wiózł... worek kompostu. Że go w spółdzielni oszukali... I jedź tu na drugi raz rowerem. Innemu znowu akurat wtedy, gdy naj­więcej na czasie zależy — „kicha nawala" piętnaście razy. Jeszcze inny opowiadał mi, że musiał ro­wer połamać, bo zawsze mu jakoś na nim wypadało jechać pod wiatr... Słowem nijak bez nóg się nie obejdziesz Ale to jeszcze nic w porównaniu z wiel­kimi kłopotami. Choćby takie zebranie. Biega człowiek, zwołuje członków, zdziera buty, stara się, żeby wolnej chwili nie stracić, a tu potem — masz! — wszystko idzie na marne. Dlacze­go? Bo złe było zebranie. Przodownik czyta np. broszurę. Czyta je­den rozdział, drugi, trzeci... i raptem słyszy coś, jakby rozpaczliwe charczenie zduszone-

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”