Rolnictwo
O paszach dla owiec w zimie
Mając w gospodarstwie kilka sztuk owiec, zwykle nie zastanawiamy się nad tym, jakie pasze i w jakiej ilości dla nich przeznaczyć, bo „jakoś tam się je przezimuje". Tymczasem na przednówku okazuje się inaczej: zabraknie paszy, owcom nie ma co dać jeść i trzeba je sprzedać — zwykle po> niskiej cenie, bo zwierzęta są chude. Aby tego uniknąć, należy już w jesieni po sprzęcie zboża i okopowych zrobić sobie choć w przybliżeniu obliczenie wszystkich pasz i część z mich przeznaczyć na wyżywienie owiec. Robiąc to> obliczenie, trzeba pamiętać, że owce najlepiej ze wszystkich zwierząt wykorzystują pasze; i to nawet takie, których inne zwierzęta gospodarskie w ogóle jeść nie chcą. Do tych pasz należy przede wszystkim łubin, który dla owiec powinien być podstawową paszą białkową. Owca — jak wiemy —-potrzebuje w paszy dużo białka, bo nie tylko musi wytwarzać mięso i mleko, ale też i wełnę, do której wytworzenia potrzebne są znaczne ilości białka. Owca więc powinna dostawać taką ilość paszy, która by jej wystarczyła nie tylko na wyżywienie własnego organizmu, ale i na wytworzenie dobrej jakości wełny. Równomierne żywienie owiec w ciągu całego roku jest bardzo ważną rzeczą. Wszystkie okresy słabego lub niedostatecznego żywienia wpływają na osłabienie wydajności i na jakość wełny. Jeżeli weźmiemy włos wełny pod szkło powiększające, możemy zauważyć wgłębienia, spowodowane okresem głodu. W tych miejscach włos jest słaby i przy przędzeniu łatwo się zrywa. Aby można było w ciągu całego roku żywić owce dostatecznie, należy już w jesieni się zastanowić, które pasze i w jakiej ilości dla owiec przeznaczyć i żeby to najtaniej kosztowało. Jako podstawę należy przyjąć łubin. Żywienie łubinem może być trojakie: łubin jako ziarno, jako siano łubinowe i jako słoma łubinowa, tj. łubinianka. Łubin jako siano, dobrze przechowany, najlepiej w sąsieku w górnych warstwach, po-przekładany warstwami słomy, dobrze się przechowa i stanowić będzie doskonałą paszę dla owiec. W ogóle jednak przy żywieniu łubinem należy pamiętać, aby małymi z początku dawkami przyzwyczajać owce do tej paszy; następnie należy ież uważać, aby łubin dawany owcom nie był spleśniały lub nadgniły ; poza tym, aby nie poić owiec tuż przed, lub zaraz po zadaniu łubinu, ale dopieTO w kilka godzin. Niezachowanie tych ostrożności może spowodować zatrucie owiec. Dawki łubinu nie powinny przekraczać przy początkowym żywieniu 30 — 40 gramów ziarna, 100 —■ 200 gramów siana łubinowego lub 200 — 300 gramów łubinianki. Gdy się już_ owce przyzwyczają do łubinu, można zwiększyć dawkę do 100 gr ziarna lub 500 gr siana łubinowego lub 1 kg słomy łubinowej na 1-ną sztukę na dobę. Jako dodatkowe pasze przy żywieniu łubinem należy stosować okopowe, gdyż łubin, jako pasza o dużej zawartości białka, jest ciężko strawny. Słoma jara lub ozima — zwłaszcza zanieczyszczone chwastami — powinna również stanowić paszę dodatkową. Spróbujmy więc ułożyć dawkę dzienną z tych pasz dla owcy o wadze 50 kg: 1] 100 gr łubinu ziarna, 1 kg ziemniaków, lub \y“ Serwis poświęcony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam głęboką nadzieje, że zawarte tutaj rady, znajdą zastosowanie w rolnictwie teraźniejszym.”