Szkoła Rolnicza Żeńska w Willi - Górze

Dnia 21 maja br. wybraliśmy się całą garo-madą peerowską z powiatu Mińskiego na wycieczkę do Szkoły Rolniczej Żeńskiej w •Willi - Górze. Sama nazwa ,,Willa-Góra" dawała nam dużo do myślenia. Każdy z nas ciekaw był, jak i czego w tej Szkole uczą dziewczęta ze wsi. Pewnie w niejednym umyśle rodzi się po­dejrzenie, że w szkole rolniczej, pięknie urządzonej, rozbałamucą tylko niejedną dziewczynę, że potem, po powrocie do do­mu, będą się jej pałace śniły, a gospodyni z niej będzie kiepska. Ale mimo to, choć z nieufnością w ser­cu, jednak jedziemy. Droga nam upływa bardzo przyjemnie, śpiewamy piosenki, roz­mawiamy, śmiejemy się, i niewiadomo na­wet, kiedy stanęliśmy przed Szkołą. Pałac to po prostu na pierwszy rzut oka — wspaniały, dumny w swym ogromie, opa­sany klombami pełnymi kwiatów. U podnó­ża jego płynie spokojna, cicha Narew, zdaje się onieśmielona ogromem budowli. Za nią rozciągają się zielone łąki i pola uprawne, z daleka widać Nowy Dwór, a Willa - Góra zda się króluje nad okolicą. Ledwie zdążyliśmy wysiąść z samo­chodów, już witają nas gościnne Willigó-rzanki, zapraszając do wnętrza. Wchodzi­my. Rzeczywiście, szkoła wspaniała wew­nątrz jak i na zewnąłrz. Onieśmiela nas to trochę. Willigórzanki krzątają się jak mogą. ażeby nam we wszystkim dogodzić. Rozpraszamy się po całym gmachu Szkoły, ciekawi wewnętrznych urządzeń. Po­doba mi się szczególnie umywalnia dolna, w której znajdują się wanny i natryski zimne i gorące. Jednocześnie nasuwa mi się smut­na myśl, że wieś nasza nieprędko dojdzie do tego, żeby mieć u siebie łaźnie. Kuch­nia nie podoba mi się, bo jest za duża i ma tę wadę, że jest umieszczona na parterze i posiłki trzeba nosić do jadalni na piętrze. Po kolacji, która nam bardzo smakowała, zwłaszcza że byliśmy głodni jak wilki, po­proszono nas do świetlicy. Ślicznie inscenizowały Wiligórzanki „Bia­łe róże", „Górale" i wiele innych piosenek. Na drugi dzień, że to była niedziela, poszli­śmy wszyscy, a więc my wycieczkowicze ra­zem z uczennicami, do kościoła do Nowego Dworu, odległego od Szkoły o 5 km. Po nabożeństwie pani kierowniczka opo­wiadała nam, jakie koleje przechodziła Wil-la-Góra, zanim została ofiarowana na szkołę rolniczą. I tak. Najpierw była letnią siedzi­bą księcia Józefa Poniatowskiego. Razem z Księstwem Warszawskim zagarnęli ją Ro­sjanie, mając tu swoje urzędy. Po odzyska­niu Niepodległości przez 2 lata była szkoła dla głuchoniemych. Następnie Willę wy­dzierżawiono prywatnemu właścicielowi, a dopiero w roku 1933 oddano ją na szkołę rolniczą. Najbardziej niekorzystną dla Willi była ta dzierżawa, z tych względów, że z jed­nej strony dzierżawca nie dbał o dobro pu­bliczne, zanieczyścił ziemię i budynki poni­szczył, z drugiej strony okoliczni mieszkańcy przyzwyczajeni uważać Willę za siedzibę swych ciemięzców, czynili tu znaczne szkody. Przeglądam notatki uczennic. Znajduję w nich szczegółowe zestawienia wydatków czynionych na potrzeby kuchni, czy działu hodowlanego, wyliczanie kosztów utrzyma­nia dziennego w szkole, koszt wyproduko­wania jednego litra mleka, no i wiele innych ciekawych rzeczy, na których ja się co pra­wda nie bardzo rozumiem. Znajduję także książkę protokółów z Ko­ła Gospodyń Wiejskich, jakie istnieje na te­renie Szkoły. Bardzo byłam nią zdziwiona. Dowiaduję się z niej, że uczennice same opracowywują i wygłaszają referaty na swych zebraniach, no i prowadzą różne pra­ce właściwe kołom gospodyń wiejskich. Znajduję także zeszyty peerowskie, co mnie też bardzo dziwi. Po obiedzie zwiedzamy gospodarstwo szkolne. Ogródki warzywne bardzo mi się podobają. Podoba mi się obora; jest bardzo czysta. Każda krowa ma swój rodowód, na miejscu od razu możemy się dowiedzieć, ile która daje przeciętnie mleka, bo jest prowa­dzona kontrola mleczności krów. Kurnik jest ciasny, mało oświetlony i pomieszczony Każdej chwili zdaje mi się, że się sobie wymy­kam, więc też powtarzam sobie bez ustanku: wszyst­ko co można zrobić innego dnia, można zrobić i dzisiaj. Montaigne w murowanym budynku. Świnie rasy Wiel­kiej Białej Angielskiej. Koni nie widzieliśmy, gdyż były na pastwisku. Po ostatnim podwieczorku, Wllligórzanki wyśpiewały nam swoje bóle i troski. O tym, jak to jedne igły łamią, to znowu, że kole­żanki, które gotują, zapominają solić potraw, a gdy posolą, to tak, że jeść nie można. Kto by tam zresztą wszvstko spamiętał, żeby teraz po kolei wyliczyć. Na zakończenie zegnamy gościnną szkolę okrzykiem: ,,Niech żyje Willi-Góra"! Willi-górzanki odprowadzają nas z okrzykiem: ,,Niech żyje powiat Miński!" i z życzeniami abyśmy na przyszły rok jak najwięcej r.wych sióstr i koleżanek przysłali tu po wiedzę. Prysła wszelka nieufność. W sercach na­szych zostaje szczery żal, że tak prędko te dwa dni upłynęły. W umyśle każdej z nas rodzi się myśl, że inną byłaby wieś polska, gdyby każda dziewczyna ukończyła szkołę rolniczą. I wtenczas nasze niskie, pochylo­ne strzechy nie wyglądałyby tak ubogo w swej prostocie, a podobnie >ak szkoła w Wil-li-górze, dumnie patrzyłyby w świat, bo mieszkańcy tych chat byliby pewni swych dróg i celów. Honorata Domańska

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”