Przysposobienie rolnicze a wieĹ›

Idea wprowadzenia prac PR na wieś polską w swych początkach nie padła od razu na grunt uprawny umysłów, raczej na grunt niedoprawiony, a może nawet jałowy. I dla­tego nie od razu wieś zrozumiała cele i zada­nia PR. Składały się na to następujące przy­czyny: brak oświaty na wsi, złudne nadzieje rolników słuchających różnych polityków, ogólne zubożenie rolnictwa. Oto fakty, które wstrzymywały rozwój oświaty rolniczej i w ogóle oświaty na wsi. Jednak idea założyciela PR prof. J. Miku­łowskiego - Pomorskiego nie poszła na mar­ne. Powoli ale systematycznie praca zaczęła się rozwijać i w roku bieżącym armia spod znaku PR, rozrzucona po całej Polsce, liczy grube dziesiątki tysięcy tych co pracują w konkursach, jak i tych co już PR ukoń­czyli. Lecz cóż to znaczy w porównaniu z 24 milion, ludności rolniczej; to kropla w mo­rzu. Lecz z małych czynów tworzą się rzeczy wielkie, a więc chociaż nas jest stosunkowo mało. możemy postarać się, aby było nas kilkakrotnie więcej. To tylko od nas zależy. Prawda, że ludzi wsi trudno przekonać, że w wielu wypadkach nic się nie da zrobić, boć niejeden przygnieciony troskami co­dziennego życia, obarczony różnymi spłata­mi pieniężnymi, zawiedziony w nadziejach ideowych — popadł w zobojętnienie. Nie­zdolny jest do myślenia nad poprawą swego losu. Otóż nie dziwmy się temu, bo ten człowiek często całe życie oczekiwał na zmianę swego losu i dziś, gdy stoi już u schyłku życia, zamiast upragnionej po­prawy odczuwa pogorszenie warunków swe­go bytowania. Czyż dziwić się należy, że nie zdolny jest już walczyć. Nie wymagajmy tego od niego, bo on nie winien. Zrobił wszystko, co tylko według swego rozumowania mógł zrobić. A czyż można obwiniać człowieka za winy niepopełnione. Człowiek ten całe życie był jedynie siłą roboczą. Cóż z tego, że mu dano ziemię! Ale nie dano najcenniejszego skarbu — oświaty. A chłop przyzwyczajony jedynie do pracy, wychowany w warunkach najprostszych, gdy dostał kawałek ziemi i gdy mu zniesiono pańszczyznę, już był za­dowolony i nie odczuwał zupełnie braku oświaty. Raczej uważał, że oświata potrzeb­na jest jedynie inteligencji, ewentualnie wszystkim tylko nie chłopu. Toć i dziś sły­szy się od starszych: po co się uczyć, chłop stworzony do roli a nie do nauki. Trafiają się, jeszcze ludzie, którzy uważają, że wiedza potrzebna jest jedynie sekretarzowi w gmi­nie. Dzięki Bogu, są to już dziś wyjątki. Ogól­nie biorąc, rolnicy będący jeszcze w pełni sił i zdrowia wierzą, że nastąpią przemiany na lepsze i to dzięki ich udziałowi — wierzą w swoje siły. Tak samo i my, młodzi, musimy mieć wiarę w swoje siły i pewność, że poczy­nania nasze są dobre i konieczne. Musimy do każdej pracy zabierać się z młodzieńczą ochotą i werwą, z całym oddaniem się i po­święceniem. Wieś, która jeszcze przed dwoma laty patrzyła na robotę PR jak na zabawę, dziś, gdy widzi że Peerowcy jak żydzi, każdą naj­mniejszą czynność, każdą chwilę pracy zapi­sują i liczą jej koszt, obliczają koszt obor­nika, albo w hodowli koszt pielęgnacji danej sztuki, cenę paszy i wszystkie wydatki z ho­dowlą czy uprawą związane, zaczyna inaczej patrzeć na nas — budzimy zainteresowanie wsi. I to jest właściwy moment, by każdemu grzecznie i cierpliwie wytłumaczyć, na czym robota nasza polega, a na pewno przekona­my wielu i do pracy naszej wciągniemy. Lecz nie dość tego. Nie wystarczy dobrze prowadzić zespół i wszystko w nim ,,ekstra" wykonać. Jeżeli chcemy, żeby praca nasza dała owoce, żeby starsze społeczeństwo zwróciło na nas oczy, jeżeli chcemy na­prawdę dźwignąć wieś z upadku, musimy pracować zawsze solidnie — w zespole i po­za zespołem. Niech każda nasza praca bę­dzie taką, jak by od niej zależało nasze istnienie, a wówczas wszystko pójdzie na prawą drogę. Bo niby dlaczego wymagamy, by nam starsi wierzyli i ufali, jeżeli czyny za nami nie przemawiają. Trzeba to, co prowadzimy w zespołach wprowadzić w życie codzienne. A wtedy czyny nasze dadzą wytyczne innym. Starsi, którzy obojętnie patrzą na sprawę PR, po części mają słuszność, gdyż wypro­dukowanie większej ilości kłębów czy ko­rzeni jednej rośliny, albo wychowanie pro­sięcia, to nie żadna „filozofia". Pracą wy­magającą wysiłku będzie praca w całym gospodarstwie, wyterminowana na tematach konkursowych. Gdy pójdziemy po tej drodze, spełnimy zadanie jakie stawia nam PR. Starsze społeczeństwo widząc naszą pracę szacuje nas sprawiedliwie i w takim tempie idzie do nas, w jakim my pracujemy. A więc, kiedy wszystkie zespoły PR zro­zumieją swoje zadanie i cel, ku któremu dą­żyć mają, mało zrozumieją, kiedy będą pnąć się ku niemu, wówczas na pewno podbiją serca starszych i słowa ich uzyskają posłuch. Więc komu zależy na dźwignięciu wsi wzwyż, kto ma trochę szlachetnych uczuć w sercu, kto pragnie dobra wsi, niech zawi­nie rękawów i weźmie się w imię Boże do pracy — uczciwie, solidnie, wrytrwale, z sa­mozaparciem się. stworzony do roli a nie do nauki. Trafiają się, jeszcze ludzie, którzy uważają, że wiedza potrzebna jest jedynie sekretarzowi w gmi­nie. Dzięki Bogu, są to już dziś wyjątki. Ogól­nie biorąc, rolnicy będący jeszcze w pełni sił i zdrowia wierzą, że nastąpią przemiany na lepsze i to dzięki ich udziałowi — wierzą w swoje siły. Tak samo i my, młodzi, musimy mieć wiarę w swoje siły i pewność, że poczy­nania nasze są dobre i konieczne. Musimy do każdej pracy zabierać się z młodzieńczą ochotą i werwą, z całym oddaniem się i po­święceniem. Wieś, która jeszcze przed dwoma laty patrzyła na robotę PR jak na zabawę, dziś, gdy widzi że Peerowcy jak żydzi, każdą naj­mniejszą czynność, każdą chwilę pracy zapi­sują i liczą jej koszt, obliczają koszt obor­nika, albo w hodowli koszt pielęgnacji danej sztuki, cenę paszy i wszystkie wydatki z ho­dowlą czy uprawą związane, zaczyna inaczej patrzeć na nas — budzimy zainteresowanie wsi. I to jest właściwy moment, by każdemu grzecznie i cierpliwie wytłumaczyć, na czym robota nasza polega, a na pewno przekona­my wielu i do pracy naszej wciągniemy. Lecz nie dość tego. Nie wystarczy dobrze prowadzić zespół i wszystko w nim „ekstra" wykonać. Jeżeli chcemy, żeby praca nasza dała owoce, żeby starsze społeczeństwo zwróciło na nas oczy, jeżeli chcemy na­prawdę dźwignąć wieś z upadku, musimy pracować zawsze solidnie — w zespole i po­za zespołem. Niech każda nasza praca bę­dzie taką, jak by od niej zależało nasze istnienie, a wówczas wszystko pójdzie na prawą drogę. Bo niby dlaczego wymagamy, by nam starsi wierzyli i ufali, jeżeli czyny za nami nie przemawiają. Trzeba to, co prowadzimy w zespołach wprowadzić w życie codzienne. A wtedy czyny nasze dadzą wytyczne innym. Starsi, którzy obojętnie patrzą na sprawę PR, po części mają słuszność, gdyż wypro­dukowanie większej ilości kłębów czy ko­rzeni jednej rośliny, albo wychowanie pro­sięcia, to nie żadna „filozofia". Pracą wy­magającą wysiłku będzie praca w całym gospodarstwie, wyterminowana na tematach konkursowych. Gdy pójdziemy po tej drodze, spełnimy zadanie jakie stawia nam PR. Starsze społeczeństwo widząc naszą pracę szacuje nas sprawiedliwie i w takim tempie idzie do nas, w jakim my pracujemy. A więc, kiedy wszystkie zespoły PR zro­zumieją swoje zadanie i cel, ku któremu dą­żyć mają, mało zrozumieją, kiedy będą pnąć się ku niemu, wówczas na pewno podbiją serca starszych i słowa ich uzyskają posłuch. Więc komu zależy na dźwignięciu wsi wzwyż, kto ma trochę szlachetnych uczuć w sercu, kto pragnie dobra wsi, niech zawi­nie rękawów i weźmie się w imię Boże do pracy — uczciwie, solidnie, wytrwale, z sa­mozaparciem się.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”