Czy rolnicy mogÄ… pomĂłc armi

Złość po prostu ogarnia, gdy się czyta w gazecie: Polska sprowadziła z zagra­nicy tyle a tyle starego żelastwa za pięć czy dziesięć milionów złotych jakiegoś pro­duktu, który jest wytwarzany w kraju lub z łatwością może być wytworzony. Nie wiemy nawet ile milionów musimy płacić za takie rzeczy, które możemy po­kryć własnymi zapasami. Przecież, co jest bardzo bolesne, za samo tylko stare żela­stwo zapłaciliśmy zagranicy np. w r. 1936 *) aż 37 milionów zł. Suma ogromna! Warto nad tą sprawą głębiej się zastanowić. Jak wiemy, aby otrzymać wysokowartościową stal potrzebną dla przemysłu meta­lowego, a tym samym i na zbrojenie armii, prócz rudy żelaznej potrzebujemy tzw. łomu żelaznego, za który musimy płacić zagranicy liczne miliony, ubożąc państwo. Czyż dla każdego z nas młodych ma to być rzecz obojętna i czy nie da się temu za­pobiec? Przecież nasze warsztaty rolne są olbrzymią fabryką, produkującą stare żela­stwo. Na pewno nie ma gospodarstwa, w któ­rym by nie było tych różnych rupieci: to widły złamane, to tryb stary, to połówki pod­ków, to odłamek jakiejś części maszyny itd. Spotyka się te niepotrzebne już przedmioty na każdym kroku, przerzuca się je z kąta w kąt, kopnie się nawet często, gdy nam za­wadzają. A i o wypadek nie trudno, gdyż koń czy krowa mogą się łatwo ostrym ka­wałkiem żelaza niedbale porzuconym poka­leczyć. Nie wiele jednak o to żelastwo dbamy i tylko wtedy, gdy przejeżdża przez wieś „stary żeloz" (zwykle żyd), dzieci wynoszą mu po kilka i kilkanaście kilogramów żelaza, za co dostają różne gwiazdeczki bezwarto­ściowe, broszki, obrazki. A powinniśmy tak o to stare żelastwo dbać, jak dbamy o dobre plony, gdyż gromadzenie go może przynieść dużo oszczędności nie tyle poszczególnym zbieraczom ile państwu, które przecież skła­da się z nas, poszczególnych obywateli. Wysuwam myśl, czy nie dało by się zro­bić próby zbiórki starego żelastwa, począt­kowo w organizacji młodzieży, a później w całej wsi? Zastanówmy się tylko, gdyby każdy przystąpił do zbiórki, to w jednym kole młodzieży zebrano by przez pewien czas dziesiątki, a nawet setki kilogramów, z gmi­ny parę tysięcy, a z powiatu zgromadziłyby się już całe wagony. Teraz jednak ważne pytanie: Kto żela­stwo to będzie kupował lub kto się będzie tym zajmował? Moim zdaniem, zbiórkę tę należałoby przeprowadzić z przeznaczeniem jej na Fundusz Obrony Narodowej, gdyż armia nasza potrzebuje dozbrojenia, by mo­gła działać skutecznie w obronie kraju. W państwach bogatych, jak Anglia, Niem­cy istnieje przymus zbierania łomu żelazne­go i różnych odpadków z gospodarstwa, a my chociaż u nas tego przymusu nie ma, tym bardziej powinniśmy przystąpić do tego czynu obywatelskiego. Z tego niewielkiego wysiłku powstanie nie jedna armata i nieje­den karabin. Chłop zawsze był zżyty z armią i my to musimy jeszcze podkreśilć choćby takim oto czynem. My młodzi, jak mamy przodować w po­stępie gospodarczym wsi, tak musimy przo­dować i czynami obywatelskimi. Niechże więc zbiórka starego żelastwa w naszych organizacjach ruszy wartko z miejsca, a za przykładem tym — co daj Boże — pójdą inni, wsie. Nie będziemy wtedy potrzebowali tego produktu sprowadzać z zagranicy, a pie­niądze zostaną w kraju. Na pewno po przeczytaniu tego niejeden powie: nie mam nic lepszego do roboty ino jeszcze starym żelastwem głowę sobie za­przątać! Tak, ale trzeba zrozumieć, że im dłużej będziemy tymi kopciuszkami i spra­wy ważne, choć czasem mało pozorne, bę­dziemy lekceważyli, tym dłużej będziemy się sami krępowali powrozami niedostatku i na­rzekania ,z których trudno się wydostać. Nie wystarczą nam szumne plakaty z za­powiedziami różnych haseł O lepszym jutrze! Przyszłość naszą sami sobie musimy bu­dować własnymi siłami, rozpoczynając od małych rzeczy. Ileż to dziś jest bezrobocia i biedy, ile to starania, żeby obniżono paromilionowe za­ległości za niepłacone długi, a my blisko 37 milionów musimy płacić obcym za stare żelastwo, jak gdyby u nas takiego nie było. Sprawa ta nie może być dla nas obcą. Za­potrzebowanie łomu żelaznego musimy ko­niecznie pokryć własnymi zapasami, a sta­nie się to tylko wówczas, gdy ogół zrozumie znaczenie sprawy, a młodzież zorgani­zowana zapoczątkuje czynną akcję. Rzecz ta, choć może drobna pozornie i dla niejed­nego wygląda śmiesznie jednak dla budżetu państwa ma duże znaczenie. Zbiórka starego żelastwa będzie to krok do samowystarczalności gospodarczej kraju, przez nas młodych postawiony. Dołożymy również w ten sposób cegiełkę do akcji dozbrajania polskiej armii, a tym samym i Pol­ski.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”