Rolnictwo
Nasza Konstytucja
Rolnictwo a konstytucja mówimy o naszym państwie, iż jest Rzecząpospolitą. Jest zgodne z tym, co głosi I artykuł dzisiejszej Ustawy Konstytucyjnej: Państwo polskie jest wspólnym dobrem wszystkich obywateli". Wyraz rzeczpospolita znaczy zatem, że nasze państwo nie jest własnością tej lub innej jednostki, tej lub innej grupy ludzkiej, lecz że należy do ogółu obywateli zamieszkujących naszą ziemię. Cóż to jest państwo? Od razu nasuwa się odpowiedź: państwo to władza. Zapewne, że państwo to władza, ale sama władza nie mogłaby stanowić państwa. Na to aby istniało państwo, muszą istnieć ludzie zamieszkujący wspomniany obszar ziemi. Dopiero ci ludzie, podlegający najwyższej władzy, stanowią państwo. Zrozumiałe jest, że władza w państwie jest konieczna do tego, aby mogło ono zorganizować w kraju życie polityczne, gospodarcze i społeczne, podzielić pracę obywateli, nadać jej kierunek, czuwać nad jej wykonaniem. Państwo określa prawa i obowiązki obywateli, czuwa nad bezpieczeństwem kraju, w razie potrzeby organizuje obronę, utrzymuje stosunki z innymi państwami. Państwo ma władzę, tzn. ma moc rozkazywania i wymaga posłuszeństwa. Jakżeby bowiem wyglądało życie dużego kraju bez tego koniecznego posłuszeństwa władzy państwowej. Wszak wiemy, że nawet w najmniejszym warsztacie nie idzie składnie praca, gdy brak ręki kierowniczej. A cóż dopiero w państwie, które możemy porównać do olbrzymiego warsztatu, zatrudniającego miliony ludzi. Nie wszystkie państwa sprawują swą władzę w jednakowy sposób. Jeśli najwyższa władza państwowa spoczywa w rękach jednego człowieka — króla, cesarza, który wykonywa ją w sposób nieograniczony, mówimy o monarchii absolutnej. Polska była aż do utraty swej niepodległości, przy końcu 18-tego wieku, monarchią, gdyż na jej czele stał król. Nie była jednak monarchią absolutną, lecz konstytucyjną, tzn. że władza króla była ograniczona. Władzę króla ograniczała właśnie konstytucja. Konstytucją nazywamy ustawę pisaną, określającą z jednej strony zakres władzy i podział jej między tych, którzy ją w państwie sprawują, z drugiej zaś strony prawa i obowiązki ogółu obywateli. Mówiąc o władzy, musimy rozróżniać jej trzy zasadnicze działy: 1) władzę ustawodawczą, polegającą na opracowywaniu ogólnych zasad postępowania w pracy państwowej, czyli na opracowywaniu prawa, a skupiającą się w państwie konstytucyjnym w Sejmie; 2) władzę wykonawczą, której zadaniem jest stosowanie tych praw i przepisów w życiu, czyli rządzenie krajem, do czego powołany jesr rząd, tzn. prezes rady ministrów i ministrowie, i wreszcie 3) władzę sądowniczą, rozstrzygającą spory między obywatelami i wymierzającą kary za przewinienia. Polska zaczęła przekształcać się w monarchię konstytucyjną w ciągu 15-go wieku. Za zaczątek naszej konstytucji uznaje się tzw. Statuty Nieszawskie, wydane w 1454 r. w Nieszawie przez Kazimierza Jagiellończyka. Najważniejszym z ich postanowień było zobowiązanie króla do tego, że nie wyda żadnego nowego prawa, ani nie powoła pospolitego ruszenia na wojnę bez zgody sejmików. Postanowienie to, rozciągnięte wkrótce na sejmy walne, czyli ogólnokrajowe, objęło całą Polskę. Od tej pory król dzielił władzę ustawodawczą z Sejmem. Ustawa Radomska z 1505 roku, zwana „Nihil Novi", co znaczy „nic nowego", gdyż nie pozwalała królowi na wydawanie bez zgody posłów i senatorów żadnych nowych praw, utwierdziła ostatecznie Polskę w ustroju konstytucyjnym. Ograniczono jednocześnie władzę wykonawczą króla z jednej strony zakazem składania z urzędów nieodpowiednich ministrów i innych wyższych urzędników państwowych, z drugiej zaś strony wprowadzeniem zasady dożywotniego sprawowania przez nich swych urzędów bez względu na wyniki pracy. To samo było, jeśli chodzi o ograniczenia władzy — już nie króla, lecz Prezydenta Rzeczypospolitej — za naszej pierwszej Konstytucji, uchwalonej przez Sejm Ustawodawczy dnia 21 marca 1921 roku. Mówiąc najogólniej, ograniczenie władzy Prezydenta wytworzyło przerost władzy ustawodawczej, czyli Sejmu, z pokrzywdzeniem władzy Rządu. Prezydent właściwie nie mógł nic samodzielnie przeprowadzić, a tym samym nie mógł wpływać na bieg spraw państwowych. Obecna Ustawa Konstytucyjna została ostatecznie uchwalona w Sejmie po raz pierwszy 16 stycznia 1935 roku, po raz drugi — po uwzględnieniu poprawek wprowadzonych przez Senat — w marcu tegoż roku. Najważniejszym rozdziałem w dzisiejszej Konstytucji jest rozdział mówiący o Prezydencie Rzeczypospolitej. Władza Prezydenta została bardzo znacznie rozszerzona. Prezydent ma prawo mianować i odwoływać Rząd, czyli Prezesa Rady Ministrów i samych Ministrów, oraz innych wyższych urzędników państwowych, tak cywilnych jak i wojskowych. To pozwala Prezydentowi kierować władzą wykonawczą Państwa. Prezydent zwołuje i rozwiązuje Sejm i Senat, mianuje część senatorów, podpisuje każde prawo uchwalone przez Sejm i Senat. Jest zwierzchnikiem siły zbrojnej kraju, w razie wojny mianuje Naczelnego Wodza, który jest przed Nim odpowiedzialny za swe czyny. Prezydent reprezentuje Polskę na zewnątrz. Na mocy dzisiejszej Konstytucji w ,,Jego osobie skupia się jednolita i niepodzielna władza państwowa". Mając w swych rękach tak wielką władzę, Prezydent ma również wielką odpowiedzialność za jej sprawowanie. Odpowiedzialność, którą na siebie bierze z chwilą obejmowania władzy, stwierdza Prezydent następującą przysięgę: „Świadom odpowiedzialności wobec Boga i historii za losy Państwa, przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu, w Trójcy Świętej Jedynemu, na urzędzie Prezydenta Rzeczypospolitej praw zwierzchniczych Państwa bronić, jego godności strzec, ustawę konstytucyjną stosować, względem wszystkich obywateli równą kierować się sprawiedliwością, zło i niebezpieczeństwo od Państwa odwracać, a troskę o Jego dobro za naczelny poczytywać sobie obowiązek. Tak mi dopomóż Bóg i Święta Syna Jego Męka. Amen". (Art. 19 Ustawy Konstytucyjnej).Rolnictwo
“ Serwis poświęcony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam głęboką nadzieje, że zawarte tutaj rady, znajdą zastosowanie w rolnictwie teraźniejszym.”