Sprawy rolnicze

Jestem przecie synem rolnika i widzę, jak się uprawia poszczególne rośliny, jak się wychowuje cielęta, jak świnie itp. Więc po cóż mam się uczyć rolnictwa? Taka prze­sadna pewność gnieździła się w mym umyśle. I śmiesznym dla mnie było, kiedy widziałem w PR innych i to starszych od siebie i my­ślałem, że tym to chyba powrócił dziecinny rozum. Chcąc się jednak przekonać co to są za korzyści z tego PR starałem się podejść bli­żej do tajemniczej dla mnie wówczas wiedzy płynącej z tej pracy. To też zacząłem na­wiązywać rozmowy z uczniami PR, którzy byli obecnie w II stopniu sprawności rol­niczej. Ci zaczęli pytać mnie o to i o owo, a ja nie wiem nic i odpowiedzi moje są ni w pięć, ni w dziewięć. Zarumieniłem się ze wstydu, że ja, taki pewny siebie, nic jednak nie umiem. Cóż teraz zrobić? Postanowiłem swoje upokorze­nie pomścić przez szlachetne współzawod­nictwo i powiedziałem sobie, że muszę in­nym dorównać. Nie było innej rady, jak wstąpić do tego znienawidzonego PR i tam zdobyć odpo­wiednią siłę dla swego ducha. Zapragnąłem przeto żeby jak najprędzej w naszym Kole zorganizować zespół PR I stopnia, żebym mógł zaraz do niego przystąpić. Nareszcie inicjatywa się zrodziła i zespół zawiązano, a nawet mnie, tak mocno odciągającego się, wybrano przodownikiem. Doszło wreszcie do tego, że musiałem się teraz zabrać do solidnej roboty. Z trudem przyzwyczajałem się do bro­szurek, z których miałem poznać ogrom wie­dzy rolniczej. Ale czterodniowy kurs dla przodowników tak mnie podniecił, że po powrocie z niego zacząłem nieustannie wy­korzystywać wolne chwile od zajęć na samo­kształcenie się z broszurek wypożyczonych od instruktora. I z wielkim zapałem teraz spędziłem okres samokształceniowy tak, że nawet wy­dawał mi się on bardzo krótkim. Tyle prze­cież jest do nauczenia się, a tu już nadszedł czas wychodzenia do zajęć praktycznych na poletkach. Więc i tu trzeba się zabrać do racjonal­nej uprawy ziemi pod roślinę tematową. Przyjemnie mi teraz było, że zdobyłem coś z PR, że mogłem samodzielnie tę pracę wy­konać, która zapewni mi dochód ze zniko­mego gospodarstwa ograniczonego do po­wierzchni 100 m2. Choć pracy dosyć w gospodarstwie a na poletku jest sporo roboty, nie szczędzę wol­nego czasu na czytanie i poznawanie przy­rody, którą każdy rolnik zawsze i wszędzie jest otoczony. Zdawało by się, że obecne moje wiadomości w porównaniu z wiedzą, jaką posiadałem przed wstąpieniem do PR są duże, że już bardzo wiele się nauczyłem, lecz gdy pomyślę o tej rozległej wiedzy rol­niczej, to muszę się przyznać, że wiedza mo­ja jest znikoma, a ja poznałem zaledwie małą cząstkę ogromu tej bezwzględnie potrzebnej nam wiedzy rolniczej. I teraz uczułem nie wstręt do nauki, która ma nas przygotować do samodzielnego i racjonalnego prowadze­nia gospodarstwa rolnego, ale wielką chęć do dalszego kształcenia się w zakresie wie­dzy fachowo rolniczej. Koleżanki i Koledzy, a jest więcej takich jak ja, zanim wstąpiłem do PR, nie lekceważ­my tej nauki jaka jest przed nami do osiąg­nięcia. Bez niej, według mego mniemania, nie podniesiemy wsi naszej na wyższy poziom i nie poprawimy swego bytu codziennego, choć byśmy otrzymali potrzebne nam wszel­kie prawa i reformy. Nie sądźmy, że potrafimy wszystko, bo jeszcze bardzo wiele nie poznaliśmy z tego co nam jest potrzebne w życiu. Mówię szczerze wszystkim, którzy upa­dają na duchu pod wpływem zbyt może nie­raz żmudnej pracy w PR, jeżeli bliżej bę­dziemy poznawać to, co musimy naszymi umysłami opanować, to niewątpliwie uczu-jemy wtenczas potrzebę kształcenia się tą drogą jaką jest Przysposobienie Rolnicze. Komu więc droga sprawa wsi, kto pra­gnie poprawić swe ciężkie położenie niech wstępuje do zespołu PR.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”