Bajaka czy nie bajaka wiejska

Młodość ma swoje prawa, swoje radości, marzenia i dążenia. Kiedy na chwilę oderwiemy się od pracy codziennej w gospo­darstwie, w której tkwimy od małego, po­magając rodzicom w miarę sił i możności — myśl nasza ucieka daleko od tego co nas otacza, wędruje po krainach fantazji, gdzie spotyka innych ludzi, inny świat, inne sto­sunki, często piękne, idealne, takie właśnie, jakie człowiek chciałby żeby były naprawdę. To samo dzieje się z nami, gdy czytamy książki mówiące jak ludzie żyją, pracują, gdy czytamy w książkach czy gazetach wieści z różnych stron naszego kraju, tak różnego w różnych dzielnicach w swym wyglądzie, wa­runkach, a jednak wspólnego dla wszystkich. To samo odczuwamy, gdy słuchamy na­dawanych przez radio transmisyj z różnych miast Polski, z różnych terenów, w których jest mowa o> tym, że w Polsce wciąż powsta­ją nowe rzeczy, narastają nowe wartości. Albo kiedy kolega powróciwszy z wojska, z innej dzielnicy Polski, opowiada o tym, jak to jest gdzie indziej jest. Jest chęć zobaczyć, przeżyć, choć może nie samemu, raczej w gromadzie, w gronie swoich naj­bliższych — kolegów i koleżanek ze swej organizacji, z którymi się o różnych sprawach rozmawia, wspólnie marzy, planuje i nad wie­loma zagadnieniami pracuje. Leży przede mną mała książeczka pt. ,,9 szlaków wycieczkowych" — przewodnik dla wycieczek wiejskich. Odwracam kart­ki: wycieczka pierwsza, druga, trzecia, czwar­ta... Mapka Polski, a na niej punkty łą­czone liniami. Czytam: Warszawa... Lublin... Lwów... Kraków... Katowice... Poznań... Byd­goszcz... Gdynia... Bierzemy tę książeczkę, patrzymy na czarne linijki na mapie, czytamy literki mó­wiące: Warszawa... Lwów... Kraków... Gdy­nia. Siedzi sobie gromadka młodych i oto: bajka, czy nie bajka? Ożywają literki... żyje mapa... to Pol­ska. Nasza gromada zajeżdża wozami na naj­niższą stację. Wesoło, śmiechy, radość. Je­dziemy! Przed naszymi oczami szyny kole­jowe ciągnące się nieskończenie w dal do Warszawy, stolicy Polski. Zapominamy o tru­dach i codziennej pracy. Pędzi pociąg. My w nim. Migają pola, miasta, wsie, lasy. Warszawa. Wpadamy w wir samocho­dów i tramwajów, tłum ludzi, gwar, huk, moc różnobarwnych świateł, wszyscy gdzieś pę­dzą — kolos miasto żyje, pracuje, drga!... Zostajemy dwa dni w Warszawie, wchodzi­my w treść życia stolicy. Tu się wiążą wszystkie nici kierujące losami naszego Pań­stwa: Prezydent, parlament, rząd, minister­stwa, centralne instytucje, główne dowódz­two armii. To o czym czytaliśmy, słyszeliśmy, mówiliśmy, tu jest — możemy się z tym bez­pośrednio zetknąć, poznać. Chodzimy po mieście.) Jakże ono różne kraju, zwiedzając muzea, zabytki, gmachy. Zamek, stara Warszawa, a w drugiej stronie Warszawy, ukryty w zieleni, biały domek — Belweder, gdzie żył, działał i umarł Józef Piłsudski. Zda się, że za chwilę Go ujrzymy... Przeżycie mocne, trwałe! Chodzimy po mieście. Jakże ono różne w dzielnicach centralnych, dzielnicach no­wych, pięknie zabudowanych, a znów jakże inne w dzielnicach fabrycznych, robotniczych, żydowskich. Milion kilkaset tysięcy mieszkań­ców liczy Warszawa! Wieczorem teatr. Ileż wrażeń, myśli, po­równań, jakże inne, istotniejsze rozumienie wielu spraw. A oto znowu wrażenia inne: Gdynia — polskie morze. Potężne wrażenie przeogrom­nej masy wód — port handlowy — potężne dźwigi ładujące towary na okręty przybyłe z różnych krain. Sznury wagonów z polskim węglem, masłem, mięsem, zbożem. Każdy widzi tutaj i część pracy swojej, pracy w swoim gospodarstwie. Widzi to, co wyhodo­wał, wyprodukował; z wielu, wielu takich gospodarstw — tu zebrane, ujednolicone, je­dzie w szeroki świat. A więc morze po­trzebne i rolnikowi. Katowice — Śląsk. Jakby jedno wielkie miasto kominów fabrycznych, kopalń, hut. Śląsk huczy, pracuje. Ogromnie silne prze­żywa rolnik wrażenie w głębi kopalni węgla, widząc bohaterską pracę górnika. Ale nie tylko miasta zwiedzamy. Między różnymi miastami leżą wsie. Widzimy ludzi pracujących w gospodarstwach, w związkach, spółdzielniach. Widzimy młodzież wiejską pracującą w swych organizacjach, a dzięki temu i w Przysposobieniu Rolniczym. Z pracą młodzieży w PR spotykamy się wszędzie. Oglądając ich pracę, ileż to nauczyć się moż­na, zobaczyć dużo nowych rzeczy, ciekawych. Ożyły wszystkie punkty pisane na mapie. Przesuwa się barwny szereg miast i wsi... Ożyły i zgasły. Ale w myśli, w sercu zostały. Powsta­ło wielkie pragnienie zobaczenia tego wszyst­kiego, przeżycia, ugruntowało^ się postano­wienie. Bez tego już nawet trudno będzie żyć — to konieczne nam, by się rozwinąć, roz­szerzyć, by ze wsi wejść w Polskę, którą chce­my poznać, zrozumieć. Postanawiamy zorganizować wycieczkę. Oczywiście nie zaraz, bo trzeba się do niej przygotować — w maju lub czerwcu roku przyszłego, kiedy będzie pięknie na świecie i czas sposobniejszy. Dowiemy się doku­mentnie, jak taką wycieczkę zorganizować, gdzie chcemy jechać, co zobaczyć. O tym, co chcemy zobaczyć, dobrze będzie w zimowe wieczory w naszej gromadzie porozmawiać, przeczytać, podyskutować, zapoznać się z tym myślowo, by w czasie wycieczki wie­dzieć gdzie i czego szukać. No i jeszcze bardzo ważna rzecz — trze­ba trochę pieniędzy przygotować. O tym warto już teraz pomyśleć, zająć się oblicze­niem i przygotowaniem. Peerowcy z Wielkopolski zawożą swoje pupilki m wystawę PR „powozami", by im się nóżki nie zawalały O tym, jak się należy przygotować do wycieczki, jak ją zorganizować, jeszcze w „Przysposobieniu Rolniczym" napiszemy. Te­raz najważniejsze, by powstała niezmienna, nieugięta wola wyjazdu dla poznania Polski.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”