Teoria a praktyka

Teoria, to długie, żmudne badania i nig­dy nie kończące się studia zastępów ludzi uczonych, którzy poświęcam tej pracy całe swoje życie. Praktyka zaś, — to wykonywanie w ży­ciu tych zdobyczy i wynalazków; które przynosi z sobą teoria. Oba te elementy — teoria i praktyka, —' muszą się wzajemnie o siebie opierać/i uzu­pełniać. One to razem wzięte stanowią pod­stawę wszelkiego postępu. W życiu jednak niestety nie zawsze tak bywa. Zwłaszcza w życiu rolniczym, zbyt często teoria idzie swoją drogą, a praktyka swoją. Nie żywimy zbyt wiele zaufania do teorii, mówiąc, że „co dobre jest w teorii to nie w życiu". Wynika to w dużej mierze z braku umie­jętności wcielania w życie wiadomości teo­retycznych. Uwidacznia się to przy każdej sposobno­ści w naszym wiejskim życiu, ale najwięcej braki te rzucają się w oczy w pracach ze­społów Przysposobienia Rolniczego. Jest to rzeczą zupełnie zrozumiałą, gdyż zespoły P. R. są właśnie tymi komórkami życia na wsi, w których najmocniej wchłania się wiedzę fachową. Stąd też i stosunek nabytych wia­domości do praktykowania ich w życiu od­bija się tu najmocniej. Całe nasze tzw. wychowanie gospodar­cze polega na przygotowaniu młodych rolni­ków do umiejętnego zdobywania wiedzy i je­dnoczesnego wcielania jej w życie. Jednak zbyt często w pracach zespołu P. R. spotykamy się ze zjawiskiem zdobywa­nia fachowej wiedzy jakby tylko dla samych wiadomości. Od wielu lat np. narzekamy na mały do­robek, jaki zostawiają po sobie wychowanko­wie szkół rolniczych. Wielu absolwentów szkół ogólnokształcących, kursów facho­wych i innych, pozostaje przecież na wsi, a narazie widać jednak koło nich większych jakichś przemian życia. Przywykliśmy do dyplomów, świadectw szkół itp. i raczej od tej strony staramy się oceniać przydatność ludzi, nie zwracając szczególnej uwagi na drugą, kto wie, czy nie ważniejszą stronę, ma to mianowicie, jak ci ludzie wcielają w życie posiadane wiadomo­ści. Spotyka się często zespoły P. R. przygo­towane teoretycznie bardzo dobrze, ale nie wcielające zdobytych wiadomości w życie. Dla zobrazowania wymienionych niedo-magań w naszej pracy, przytoczymy kilka spostrzeżeń z lustracji kilku zespołów P. R. Oto jesteśmy w zespole II. stopnia. Te­matem pracy jest wychów prosiąt. Zespół, złożony z 7 osób, w ubiegłym roku przera­biał uprawę buraków pastewnych. Zapozna­jemy się z pracami zimowymi zespołu. Oka­zuje się, że pracowali bardzo dobrze. Ze­brań samokształceniowych odbyto 52. Prze­robiono broszurę tematową, kilka rozdzia­łów książki Z. Moczarskiego o ogólnej ho­dowli zwierząt, Kursy Staszica, oraz czyta­no wszystkie numery pisma „Przysposobie­nie Rolnicze". Nie za leżnie od tego każdy z uczestników przerabiał samodzielnie ten materiał oświatowy, by, jak mówili, lepiej się nauczyć. Pogawędki przeprowadzone z uczestnikami zespołu, dały nam wrażenie jak najlepsze. Rzeczywiście, poziom wiadomości niektórych członków osiągnięto bardzo wy­soki. Odpowiedzi pełne, treściwe i gładkie mówiły dobitnie o wielkości włożonego wy­siłku umysłowego. Stosunek rodziców do tych prac jest bardzo przychylny, przeszkód specjalnych zespół nie miał. Gdy jednak przeszliśmy od strony teore­tycznej do praktycznej, to okazało się od-razu, że praktyka nie nadążała zupełnie za teorią. Zainteresował nas przede wszyst­kim stan buraków pastewnych, które przecież w roku ubiegłym były tematem prac zespołu. Jaka uprawa, siew, pielęgnacja? Czy próbu­jecie choć trochę ulepszać dotychczasowe prace w polu na całym obszarze? Czy przy­dały się wiadomości z roku zeszłego z pism, broszur, książek, kursów itp.? Dziwna rzecz, zaledwie jeden z uczestni­ków zastosował pogłębianie orki. U nikogo nie widzieliśmy prób walki z chwastami, lep­szej uprawy, czy pielęgnacji. Owszem, u kil­ku osób rzucały się w oczy dość pokaźne osty i przekwitająca już ognicha! „To bardzo ciężko i trudno to zrobić" — słyszymy na usprawiedliwienie. Sporo uwag nasunęły nam i prace zwią­zane z wychowem prosiąt. Idziemy do innego zespołu w sąsiedniej wiosce. Tu pierwszy stopień na ukończeniu. Wiadomości teoretyczne dość słabe. „My umiemy uprawiać rolę, nie ma się czego uczyć" — objaśnia nas przodownik zespołu. A czemuż to pola takie zachwaszczone — czy nie macie na nie lekarstwa? — Tych chwastów się tu nie wypleni — mówi przodownik. — Jak pamiętam od lat — tu u nas pola są zachwaszczone i nic nie daje się z nimi zrobić... — Widzimy, że zes­pół jeszcze nie ruszył z miejsca z pracą. Jedziemy do zespołu III. stopnia w wios­ce odległej o kilka kilometrów. Uprawiają tu warzywa. W pierwszym roku uprawiali ziemniaki, w drugim mieli za temat wychów prosiąt. Wiadomości teoretycznych mają du­żo. Widać ogromne wysiłki, aby jak najwię­cej tych wiadomości zastosować w gospodar­stwie. Już we wsi znać że jest tu zespół P. R., widać ładnie zabrukowane podwórka, pola w pobliżu domów bez chwastów. Słyszymy tu już o dobrej uprawie ziemi, o prawidłowym przechowywaniu obornika, o kiszonkach, od­powiednim żywieniu zwierząt i innych róż­nych ulepszeniach w gospodarstwie. Przodownik zespołu, typ prawdziwego sa­mouka, przedstawia nam i inne prace zespo­łu dotychczas podejmowane i zamierzenia na przyszłe lata. Daje nam zestawienie strat, jakie wieś ponosiła w związku z jeżdżeniem co wtorek lub piątek na targ do miasta znacznej większości rolników, by spieniężyć parę mendli jaj lub sery, czy drób. Obecnie jest już w tej wsi spółdzielnia, która prowadzi skup tych rzeczy i załatwia inne potrzeby ludności. Jest już tam i spół­dzielnia mleczarska. Z zaoszczędzonych dni na wyjazdach na targi, wieś wykopała dużą studnię, aby mieć dostatek wody w lata su­che i w razie pożarów, bo brak studni wieś odczuwała. A ponadto jeszcze wystarczyło tych dni i robocizny, by natłuc kamienia i urządzić ładną i dobrą drogę przez wieś i dojazd do wsi. „Jak się tak czyta różne pisma i książki — człowiek się dopiero' dowiaduje jak ludzie żyją i pracują. My, chociaż bardzo powoli, ale staramy się te wiadomości zdobyte, wprowadzać w życie. Za parę lat, to już na­sza wieś będzie inaczej .wyglądać, tak jak dzisiejsza nie jest już podobna do tej z przed czterech lat" — zakończył przodownik. Tak myśleć i robić winniśmy w zespołach wszyscy, by osiągnąć ze swojej pracy dużo korzyści. Najmniej korzystną pracą jest „ga­danie" bez czynu, chociaż jest ono i mądre Stopniowo, powoli, ale stale i wytrwale musimy przechodzić do praktykowania w go­spodarstwie zdobytych wiadomości.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”