Rola w zimie

Oroli w lecie mówimy często, że ona żyje. I słusznie. Rola bowiem, dostatecznie ogrzana, w miarę wilgotna i przewietrzona, jest siedliskiem bujnego życia. Trzeba tylko chcieć na to patrzeć i umieć dostrzegać. Po ciepłym lecie i krótkiej lub dłuższej jesieni nastaje chłodna zima. Coraz mniej ciepła otrzymuje rola od słońca, a coraz wię­cej traci go przez promieniowanie. I oto tętno życia w roli stopniowo słabnie, aż wreszcie w zmarzniętej ziemi pozornie zupełnie ustaje. Lokatorzy ze świata zwierzęcego, obdarze­ni zdolnością ruchu, opuszczają czasowo nie­gościnne progi i kierowani instynktem poszu­kują schronienia w głębszych, mniej wyzię­bionych warstwach ziemi, aby spędzić tam w odrętwieniu ten przykry dla istot żyjących okres roku. W korzeniach przezornych roślin (ozimych, dwuletnich i trwałych), na stałe związanych z ziemią, również słabną czynności życiowe. Chodzi bowiem o to, aby uciuła­nych w ciągu lata zapasów pokarmowych starczyło na przetrwanie zimy i podtrzyma­nie nikłego chociażby płomyka życia aż do wiosny. Bakterie pomimo swej maleńkości są bardzo wytrzymałe na zimno. A jednak przy obniżaniu się ciepłoty otoczenia nieokiełzna­ny dotąd ich rozwój hamuje się i może nawet całkiem ustać. Nie giną wprawdzie od chłodu. Tak oto w zesztywniałej od mrozu ziemi stopniowo ustaje rozgardiasz życiowy i na­stępuje wypoczynek zimowy. Ten czas wypoczynku roli nie jest zmar­nowany, jest bowiem poświęcony na przygo­towania do pracy, jaka ma się w niej odby­wać z nastaniem wiosny. Cóż takiego może się tu dziać, co by w przyszłości mogło się stać pożytecznym dla roślin uprawianych przez rolnika? Jakież to siły mogą działać w tym na pozór martwym środowisku? Wszak nie będą to ustroje żyjące, jak widzieliśmy, ich działanie podczas chłodów zimowych nie jest możliwe. Oczywiście, jeśli nie brać pod uwagę zdarzających się niekiedy długotrwa­łych odwilży i znacznego ocieplenia zimą —*zjawisko dość rzadkie i na ogół dla rolnika nie pożądane. Bardzo cennym składnikiem gleby jest ciemno zabarwiona, spalna jej część, zwana próchnicą. Powstała z rozkładających się w ziemi szczątków roślinnych i zwierzęcych, jest ona składnicą pokarmu azotowego i in­nych niezbędnych dla roślin pokarmów mine­ralnych. Składnicą podczas zimy szczelnie zamkniętą, bo bakterie, jedynie uzdolnione do rozkładania cząstek próchnicy do reszty i uruchamiania zawartych w niej pokarmów roślinnych, są wtedy nieczynne, unierucho­mione przez mróz. Mineralne składniki po­karmowe zawarte w próchnicy to niby nasze produkty spożywcze (mięso, ryby, mleko, ja­ja), zabezpieczone do czasu od psucia 1 roz­kładowej roboty bakteryj za pomocą przecho­wywania w zimnych piwnicach, na lodzie, lub w specjalnie zbudowanych chłodniach. Próch­nica w zmarzniętej ziemi spoczywa spokojnie, nie narażona na ataki uśpionych bakteryj, a pokarmy roślinne w niej zawarte zostają prze­chowane bez strat aż do wiosny, kiedy mogą być wykorzystane przez obudzone do życia rośliny. Nie mniej ważnym składnikiem gleby są jej części niepalne — kamienie, żwir, a prze­de wszystkim piasek i glina. Stanowią one niejako szkielet roli i podstawę, w której ro­śliny umocowują się swoimi korzeniami. Są one także poważnym źródłem pokarmów mi­neralnych, pobieranych przez rośliny z ziemi. Ta część gleby przez długie tysiąclecia two

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”