Jak ło było na wystawie Przysposobienia Rolniczego w Woropajewie

Po rozmiękłej drodze wozem, zaprzęgnię­tym w jednego konia, jechał na wysta­wę wraz z całym zespołem stary Walery. Zobaczywszy mnie, ukłonił się. — Nie śpiesz się, Walery! Zdążysz jesz­cze na wystawę, — mówię mu. Uczuł się dotknięty nieco moim odezwa­niem się, gdyż nie lubił gdy mu ktokolwiek robił uwagi. — Et, jaka tam wystawa, ale mam inte­res do kierownika Okręgowego Towarzy­stwa Organizacyj i Kółek Rolniczych, a tam się namyślę, może co i na wystawie po­każę. Przychodzę do lokalu, w którym urzą­dzono wystawę. Walery położył na stole wiązkę pięknego włókna, garść lnianej sło­my z główkami, dzienniczki członków zes­połu i pewny siebie siedzi na krześle, nie zwracając najmniejszej uwagi na ruch jaki naokoło niego panuje. Zwiedzam wystawę. Stoiska poszczegól­nych zespołów ślicznie udekorowane. Widać z tego, że do wystawy przygotowywano się już od dawna. — Jesteście pierwszy raz na wystawie, a wasze stoisko tak skromnie wygląda — zwracam się do zespołu PR, którego przo­downikiem jest Walery. Zagadnięci nic nie odpowiedzieli, a tylko ze smutkiem i zazdro­ścią spoglądali na sąsiednie pięknie udeko­rowane stoiska. Walery, słysząc moje uwagi i widząc za­frasowane twarze członków swego zespołu, podniósł się z krzesła i mówi: To jeszcze nie wszystko, najważniej­sze jest to — pokazuje palcem na dziennicz­ki członków zespołu. Panie! -— zwrócił się do przechodzą­cego nieznajomego mi — dajcie mi papier. Aha — nieznajomy spojrzał na stoisko zespołu, na przodownika Walerego i do­dał — Proszę za mną. Walery pośpieszył za nim. Wrócił nieba­wem z ogromnym arkuszem papieru, na któ­rym widniał napis „K. M. W. w Wojcie­chach" i ze spokojem mówi do swoich kole­gów: „więcej nam nic nie potrzeba". Ciężka z "wami praca — mówię do niego — nawet o takie rzeczy nie mogliście się sami wystarać. A jakaż na to rada, skoro my sami nie możemy sobie odpowiedniego napisu wy­konać — odpowiada Walery. Po załatwieniu spraw osobistych w Urzę­dzie Gminnym, wróciłem znów na wystawę. Przedstawiciele O. T. O. i K. R. i samorzą­du w Woropajewie wygłaszali właśnie oko­licznościowe przemówienia. Nagle podcho­dzi do. mnie Walery i wsuwa mi w rękę zwi­nięty papier. Patrzę — dyplom na jego naz­wisko. Zuch — mówię mu, oddając dyplom i winszując wyniku. A co? — odpowiada — Gdzie ładniej­sze kwiatki, czy na ścianach stoisk, czy na poletkach, w dzienniczkach? Nie zrozumiałeś mnie, Walery — mó­wię mu — pewnie, że tu rozchodzi się o wa­sze doświadczenie w PR, ale młodzież nie-zorganizowaną i nie biorącą udziału w PR wasze udekorowane stoiska, ładne ekspona­ty zachęcają, a przy tym na wystawie wi­dzą i słyszą jakie korzyści daje PR i nabie­rają chęci do pracy. — I pomyślałem sobie jednocześnie, oby takich Peerowców, jak ten Walery, było więcej. Po zamknięciu wystawy wróciłem do swojej wsi i zaraz poszedłem do przodowni­ka zespołu PR, żeby się dowiedzieć o wyni­kach, gdyż nie byłem obecny w czasie egza­minu naszego zespołu. Przez okno oświetlonego domu widzę na środku ,izby przodownika z motyką w ręku otrzymaną w nagrodę, i pełną izbę zorgani­zowanej i niezorganizowanej młodzieży. Przodownik opowiada coś z zapałem. Wchodzę do środka. Z radością wita mnie rodzina przodownika i młodzież. — Wie kolega prezes — zwraca się do mnie przodownik zespołu PR — a te ładne panny, które miały piękne dywany i napisy i mówiły nam: „posuńcie się panowie, bo dla nas za mało miejsca" — nie ważyły swoich

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”