PSZCZELARZ i OGRODNIK

W kółkach rolniczych pracy samokształ­ceniowej, a nawet ogólno-oświatowej prawie nie ma, ogranicza się ona tylko do wygłasza­nia pogadanek przez przyjezdnych instrukto­rów, względnie do indywidualnego przeczy­tania przez światłej szych gospodarzy prenu-rowanych pism. Ogół członków nie bierze udziału, jest bierny. Pracę samokształceniową, oświatową w kółkach rolniczych, kołach gospodyń, wycho­wankowie PR powinny przyjąć na siebie. Członkowie kółka rolniczego prowadzą różne doświadczenia, wskazywane Drzez in­struktorów, konkursy uprawy buraków, ro­ślin pastewnych. Koła gospodyń prowadzą konkursy ogródków warzywnych, kwiato­wych, uprawy lnu, -producentów drobiu, zdrowia w chacie wiejskiej. Przy przerabia­niu tych tematów wychowankowie PR jako przodownicy, względnie uczestnicy zespołów winni przerabiać drogą samokształcenia po­wyższe tematy, przez wspólne przerabianie broszur, wygłaszanie odpowiednich pogada­nek, omawianie wyników doświadczeń i prze-sienia ich do szerszego wykorzystania w go­spodarstwach. Praca taka winna doprowadzić do zorga­nizowania wspólnej świetlicy dla koła mło dzieży wiejskiej, koła gospodyń i kółka rol­niczego, w którejby kształtował się charak­ter i światopogląd całej gromady wiejskiej. W tei świetlicy powinna znaleźć się wspólna biblioteka tych wszystkich organi-zacyj, a jej duszą, jej kierownikiem winien być wychowanek PR, który chyba powinien rozumieć znaczenie książki i konieczność jej wykorzystania. Prowadzenie świetlicy winno być tak po­myślane, by w odpowiednich dniach były wyznaczone godziny na korzystanie przez członków poszczególnych organizacyj, a przynajmniej raz w tygodniu powinna odby­wać się wspólna świetlica dla wszystkich or­ganizacyj. Na takich wspólnych świetlicach należy omawiać tematy ogólne oraz specjal­ne, np. z historii chłopów, kultury ludowej, organizacji wsi, przy równoczesnym przy­gotowaniu przez młodzież odpowiednich pie­śni, inscenizacyj, zabaw i gier, jako kultural­nych rozrywek, w których by brali udział młodzi i starzy. Te prace będą wiązać mło­dzież i starszych, przyczyniać się do wza­jemnego wspomagania, inicjowania i prze­prowadzania wspólnych prac wysiłkiem ca­łej gromady. Przodownicy wiejscy będą zdobywać co­raz większe zaufanie, przejdą od słów do czynu. Wtedy wszelkie ataki ludzi złej woli, względnie obcych wsi, będą niczym wobec zgodnej postawy gromady wiejskiej. A zatem cały dział oświatowy i kul­turalny w organizacjach starszych winien być prowadzony przez wychowanków PR i uniwersytetów wiejskich. Młodzież i działacze młodzieżowi muszą przechodzić w miarę zdobytych wiadomości, umiejętności, doświadczenia, do organizacyj starszych, od pracy przygotowawczej do pracy realizacyjnej w coraz szerszym zakre­sie. Od kierownika sekcji oświatowej, sekre­tarza, do prezesa kółka rolniczego, koła go­spodyń, a później poprzez delegata na zjazdy powiatowe i wojewódzkie do władz powia­towych czy wojewódzkich, by wieś miała bez­pośredni wpływ na oblicze i postawę ideo­wa organizacyj społeczno - gospodarczych działających na wsi. Od słów, od krytyki musimy przejść do wyraźnej pracy twórczej. Nasze gorące dyskusje, nasze marzenia winny przybierać życiowe formy, gdyż sami, swoją pracą codzienną będziemy żłobić ko­ryto zdrowego ruchu wiejskiego. Wartkość i głębokość tego ruchu będzie zależna od naszych wartości, od naszej pra­cy. Wykażmy, że potrafimy sami ująć i pro­wadzić do pomyślnego rozwiązania sprawy wiejskiej.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”